Chopin przestaje wystarczać

Dzieje lotnictwa w Polsce to historia pokonywania kolejnych granic i zdobywania kolejnych pułapów. Na ziemiach polskich pierwsze lotnisko cywilne z prawdziwego zdarzenia powstało w Warszawie na Polu Mokotowskim, jeszcze kiedy Polski nie było na mapach. Założono je na terenie ówczesnego poligonu Carskiej Kawalerii. Wówczas zapewne nie przewidywano, że lotnictwo cywilne, mimo, że przerywane wojnami, będzie się rozwijało tak dynamicznie, a Pole Mokotowskie wkrótce okaże się niewystarczające.

Rozwój branży lotniczej, rozkwit awiacji po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, a także gęstniejąca zabudowa stolicy Polski sprawiły, że postawiono na Okęcie jako lokalizację nowego portu. To była niezagospodarowana przestrzeń, która idealnie nadawała się na nowoczesny obiekt dla pęczniejącej aglomeracji. Co ciekawe, lotnisko na Okęciu z założenia miało być obiektem czasowym do zbudowania portu na Gocławiu, planowanego jako port pasażerski.

Planów budowy nowego lotniska na Gocławiu jednak nie zrealizowano, więc Port Lotniczy Warszawa- Okęcie – a od 2001 roku Lotnisko Chopina – musiało rozwijać się w pierwotnej przestrzeni, konkurując z coraz bardziej ścisłą zabudową miejską, która rozlewała się po sąsiednich terenach. Dziś Lotnisko Chopina praktycznie graniczy z centrum Warszawy, co radykalnie ogranicza możliwości jego działania. W Obszarze Ograniczonego Użytkowania, czyli terenie, na który bezpośrednio oddziałuje port, mieszka ok. 317 000 osób.

Funkcjonowanie lotniska oznacza dla nich chociażby uciążliwości związane z hałasem. Ze względu na bliskość gęstych zabudowań mieszkaniowych w 2018 roku wprowadzono tzw. core night, co oznacza, że w godz. 23:30-5:30 na lotnisku nie mogą odbywać się żadne operacje, oprócz sytuacji wyjątkowych. Największym problemem Lotniska Chopina są jednak krzyżujące się drogi startowe – rzecz rzadko spotykana w dużych hubach przesiadkowych. W takiej konfiguracji starty i lądowania nie mogą odbywać się niezależnie. Wykonywanie operacji na jednej drodze startowej wstrzymuje ruch na drugiej.

Od północy, wschodu i zachodu Lotnisko Chopina otacza gęsta zabudowa mieszkaniowa, a od południa – bezpośrednio przylegająca obwodnica Warszawy (S8). Z tego powodu niemożliwa jest rozbudowa portu – dobudowanie pasa startowego czy dodatkowego terminalu. Te wszystkie okoliczności powodują, że warszawski port technicznie nie może obsłużyć więcej niż ok. 22 mln pasażerów rocznie. W 2019 roku – ostatnim przed pandemią – liczba ta wyniosła niemal 19 mln pasażerów, czyli bardzo blisko maksymalnej przepustowości. Jeszcze bardziej „niepokoiła” dynamika przyrostu rocznego wolumenu pasażerów, która przed pandemią była tak wysoka, że w perspektywie miesięcy warszawski port mógłby nie zmieścić ani jednego samolotu więcej.

Dlatego właśnie podjęto decyzję o budowie nowego lotniska – Portu Solidarność. Budowane w trybie „greenfield”, czyli całkowicie od podstaw - na gruncie nie użytkowanym wcześniej lotniczo, oddalone od centrum Warszawy, a jednocześnie bardzo dobrze z nią skomunikowane – będzie idealną odpowiedzią na wszystkie dzisiejsze ograniczenia Lotniska Chopina i całego ruchu lotniczego w Polsce.

Lotnisko dla każdego kraju jest oknem na świat. Im jest lepsze, bardziej funkcjonalne, duże i dobrze skomunikowane, tym więcej korzyści dla rodzimej gospodarki i społeczeństwa. Od sprawnej infrastruktury lotniczej danego kraju zależy nie tylko skomunikowanie z jego najbliższym otoczeniem czy regionem, ale także z innymi kontynentami i najdalszymi zakątkami świata. Te i wiele innych powodów sprawiają, że nowe, porządne lotnisko jest niezbędne dla dalszego rozwoju Polski.